روی تمام کلاسهایی که باید بروم خط کشیده ام. چرا بروم وقتی نوبت خودم رسیده که تدریس کنم حتی. کارهای شرکت را خوب انجام می دهم و کاملم. از ن راضی اند ..و کاش سال و بچه ها دست از سر من بکشند.

بعضی قتها فکر می کم پولهایم را جمع کنم و بردارم بروم تهران یک پانسیون یا یک سوییت نقلی بگیرم و دست از همه چیز بکشم. بچه ها بزرگ شده اند و اینطور که بویش می آید خیلی هم مستقلند و گاه فکر میکنم حتی بدون من خوشترند و سر پا. نانا کم کم به سنی رسیته که حس می کنم دارد به خصم من تبدیل می شود.

چه بهتر از این؟

بروم دور شوم و به خودم و آنها اجازه ی نفس کشیدن بدهم.